Gert-Jan – deelnemer trainingen
Gert-Jan had de moed op herstel opgegeven, maar raakte geïnspireerd door de WRAP en andere cursussen en baant zich nu een weg vooruit.
‘Tijdens mijn studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening kreeg ik last van mijn obsessieve-compulsieve stoornis. Dat had zijn weerslag op hoe ik communiceerde. Mijn lerares zei dat het handig was om te kijken wat er mis met me was. Dat was het begin van dat ik in de psychiatrie kwam. Ik zou twee weken opgenomen worden, dat werden vier maanden. Ik raakte er gehospitaliseerd, ik werd afhankelijk van anderen. Ik had er vrede mee dat ik niet beter zou worden. De hulpverleners wilden wel helpen, maar zelf had ik het al opgegeven.
Via nieuwsbrieven had ik al van Enik gehoord en het leek me interessant. Alleen vond ik het te ver weg van waar ik woonde in Nieuwegein. Het openbaar vervoer was omslachtig en fietsen destijds geen optie. Maar toen een jaar geleden mijn begeleidster de WRAP (Wellness Recovery Action Plan) op Enik volgde, kon ik met haar meerijden.
Ommekeer
‘Ik maakte kennis met de WRAP. Ik leerde wat ik kan doen om me goed te voelen, zoals met anderen praten of een sinas en appeltaart in een café bestellen. Op zich wist ik dat wel, maar door het op papier te zetten, werd het inzichtelijk. Normaal zou ik achter mijn computer zitten of in bed tv kijken. Nu heb ik de tv van de slaap- naar de woonkamer verhuisd. Naast het feit dat ik bij Lister terechtkwam, was dit het begin van een ommekeer.
Ik besloot me te richten op mijn herstel. Na de eerste WRAP volgde ik de cursussen Werken met eigen ervaring (WMEE), Omgaat met (zelf)stigma, Contact en eigen keuze, Lessen in geluk en Schrijfclub Klinkerbreed. Bij die laatste kan ik mijn gedachten en gevoelens onder woorden brengen. Het voelt als schrijftherapie.’
100 procent
‘Tijdens de Enik Retreat ‘Grip op je leven’ begin 2017 maakte ik mijn tweede WRAP up-to-date. Ik merkte dat wat vroeger signalen van ontsporing waren, nu vroege waarschuwingstekens werden. Oftewel mijn eigen kracht werd groter en anderen hoefden minder snel in te grijpen. Van de cursussen leerde ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven. Voorheen dacht ik dat dat mijn ouders en begeleiding waren. Ik ben nu 28 en ik ben 100 procent zelf verantwoordelijk. Alleen ik kan zorgen voor mijn eigen herstelproces en een terugkeer naar de maatschappij.’
Te gek
‘Dit jaar solliciteerde ik voor ervaringsdeskundige. Ik ben het net niet geworden, omdat ik te weinig deed overdag. Tien uur per week dagbesteding is voor een werkritme onvoldoende. Daarom schaal ik mijn cursussen en vrijwilligerswerk op naar 20 uur en in de zomer wil ik naar 32 uur in de week.
Enik vind ik te gek. Het is een plaats waar je geconfronteerd wordt met jezelf. Je bent gelijkwaardig, omdat iedereen hier hetzelfde meemaakt. Zij weten waar je tegenaan loopt, zoals onmacht en valkuilen. Wat een ander heeft geholpen, kan jou misschien ook helpen.’
Één plek
‘Bij Enik werk je op een veilige manier aan je herstel. Voor de een betekent herstel dagbesteding en niet meer in crisis komen. Voor een ander betekent het misschien dat hij uiteindelijk zijn eigen brood kan verdienen. Allebei is super. Belangrijkste is dat je zoveel mogelijk uit je eigen kunnen haalt.
Als dit er niet was, was ik niet zover gekomen. Uiteindelijk wel, maar dat zou langer duren. Overal zijn herstelgerichte cursussen, maar dan moet je zoeken bij allerlei organisaties en overal losse trainingen volgen. Dat remt af. Dat het bij Enik gecentraliseerd is, werkt.’