Hassan – Medewerker Sociaal Trefpunt

Wie kent hem niet uit het Sociaal Trefpunt? Goedlachs, behulpzaam en plagend: Hassan Farah. Al tien jaar werkt Hassan voor Enik: ‘Bij Enik kan ik mezelf zijn.’  

'Iedereen heeft mij zien veranderen door mijn werk bij Enik'

Door Anne Evers

‘Werken in het Sociaal Trefpunt* is voor mij geen werk, maar een hobby. Ik houd van contact met anderen en van verbinden. Ik ben er voor collega’s, deelnemers en de bezoekers van de herstelacademie. Bij Enik kan ik mezelf zijn. 

Iedereen begrijpt elkaar hier, omdat we allemaal een ‘ggz-rugzakje’ hebben. Zelf had ik jarenlang een behandeling om te leren omgaan met mijn boosheid. Boosheid is een onderdeel van mijn identiteit. Op straat geldt dat wie sterk is, overleeft. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. Ik moet er iets van zeggen wanneer een grote volwassen man scheldt tegen een veertienjarig meisje bij de kassa in de supermarkt. Jaren geleden zat ik in de gevangenis voor die boosheid (vernieling), ondertussen heb ik mijn straf uitgezeten. Iedereen heeft mij zien veranderen door mijn werk bij Enik. 

‘Enik is thuiskomen voor mij’

Eerst werkte ik als vrijwilliger en zes jaar geleden ben ik doorgegroeid naar een betaalde medewerker. Dat er bij Enik geen strenge begeleiding was, deed mij zo goed. Voor mij waren de gesprekken met Ton Verspoor, een van de initiatiefnemers, heel belangrijk. Hij vroeg open: hoe gaat het met jou? Hij zag mij echt. Dat vind ik een mooie manier om met mensen om te gaan. Enik is thuiskomen voor mij. Een hulpverleenster noemde mij altijd: ‘Hassan van Enik’. Als vrijwilligers hun steentje bijdragen in het Sociaal Trefpunt vind ik het belangrijkste dat zij tussen de mensen zijn. Vrijwilligers zie ik groeien en bloeien en hun zelfvertrouwen wordt groter. Ik maak veel grapjes en dan gaat iemand van ‘in de put, naar uit de put’.

‘Mensen moeten in je geloven’

Enik betekent werken aan jezelf. Naast mijn vrijwilligerswerk heb ik toen ook verschillende reeksen bij Enik gevolgd, waaronder de WRAP en mindfulness. Ik hoop dat meer deelnemers de kans krijgen om vanuit een vrijwilligersfunctie door te groeien naar een betaalde functie, in plaats van geïnteresseerden van buitenaf aan te nemen. Zo blijven wij dicht bij de visie, want die mensen kennen Enik echt al. Het lastige aan mijn werk vind ik vergaderen: ik heb een hekel aan ouwehoeren voor niks. Dat voelt als veertig jaar in de woestijn lopen. Ook vind ik het moeilijk als er regels worden bedacht. Ik houd er niet van als mensen voor jou bepalen. Mensen moeten in je geloven, zeker als je kwetsbaar bent. Kwetsbare zielen zijn vaak hun zelfvertrouwen kwijt en dan is het belangrijk om zelf weer zeker te worden. Deelnemen aan de maatschappij is al moeilijk genoeg.”  

*Sociaal Trefpunt

In een recovery college wordt niet alleen gestudeerd. Je kunt er ook een cappuccino, latte, espresso of een normale, maar zeer aromatische koffie drinken. Met een lekker stuk taart of een broodje gezond. Kenmerkend voor het sociaal trefpunt is de ontmoeting van mens tot mens. Iedereen is welkom, van buurtbewoner tot deelnemer!