Mariska – vrijwilliger
Mariska (35) faciliteert als vrijwilliger al bijna vier jaar bijeenkomsten en herstelwerkgroepen bij de herstelacademie: “Het is nog steeds een uitdaging om mijzelf te laten zien.”
Door Anne Evers
“Met plezier heb ik verschillende werkgroepen en bijeenkomsten gefaciliteerd zoals Geduld, Dankbaarheid en Omgaan met uitstelgedrag. Het is fijn om met faciliteren een veilige omgeving te creëren om ervaringen uit te wisselen. Ik vind Enik een mooi concept, omdat de herstelacademie diagnosevrij en verbindend is. Iedereen neemt deel vanuit ervaringsdeskundigheid. Het is voor mij belangrijk om mijn eigen herstelproces vorm te geven. Met eigenheid kan ik hier mezelf zijn en hoef ik me niet aan te passen aan de maatschappelijke norm. Bij Enik draait het niet om wat je niet kunt of waarin je afwijkend bent – wat vaak averechts werkt voor je herstel – maar het gaat over wat je wél kunt. Sinds ik bij Enik kom, ben ik dieper in contact gekomen met mezelf. Na een moeizame zoektocht binnen de ggz, was het voor mij een verademing om een omgeving te ontdekken met dezelfde waarden: gelijkwaardigheid, wederkerigheid, hoop. Hier komen meer mensen die zich niet gehoord hebben gevoeld in de ggz.”
Mijn leven leiden zoals dat bij me past
“Door als deelnemer werkgroepen bij Enik te volgen, ontdek ik wie ik echt ben. Nu durf ik uit te gaan van wat goed voor mij is. Terwijl ik lange tijd uit angst leefde of ik was te kritisch op mezelf omdat ik mezelf continu vergeleek met anderen. Het lukt me beter om mild te zijn en mijn leven te leiden zoals dat bij mij past. Als mensen niet mild zijn voor mij, zegt dat iets over hun eigen referentiekader. Daar hoef ik me niet volledig aan aan te passen. Als ik niet aan hun verwachtingen voldoe, is dat voor de ander een kans om te groeien in geduld en ruimdenkendheid. Een starre, verwachtingsvolle omgeving past niet bij me. Daarin mag ik mijn grenzen bewaken en zo nodig een andere omgeving zoeken. Bij Enik ga ik in kleine stapjes vooruit en dat is oké. Ik durf in te zien dat veel van mijn klachten met mijn verleden te maken hebben.”
Kleine lichtpuntjes
“Soms vind ik het lastig dat mijn herstel zo lang duurt. Al lukt het me steeds beter om me over te geven aan het proces en kleine lichtpuntjes te zien. Zowel thuis als op school was het onveilig, vooral op het emotionele vlak. Ik heb me altijd al anders gevoeld, maar kan dat gevoel steeds meer omarmen en nu zelfs zien als authenticiteit. Het is nog steeds een uitdaging om mijzelf te laten zien, ook bij Enik. Wel voel ik me veiliger. Ik hoop dat de visie van Enik op grotere schaal verspreid kan worden in de ggz en in de maatschappij. Er lijkt nog een scheidslijn te bestaan tussen mensen met en mensen zonder psychische problemen. Terwijl ik denk dat iedereen mentaal in de knel kan komen. Vaak is het zo dat omstandigheden en jouw eigen aanleg voor kwetsbaarheid maken dat je ontwricht bent geraakt. Je bent dan niet zwak. Het zou mooi zijn als we met elkaar een gemeenschap kunnen vormen waar mentale issues worden erkend en dat je er zonder schaamte voor elkaar kunt zijn. Dan escaleren situaties ook minder snel, omdat er een vangnet is.”