Claudia – vrijwilliger JIJenIK

“Hoi, welkom bij Enik. Mijn naam is Claudia. Zullen we ergens gaan zitten? Koffie of thee?” Dit is meestal mijn openingszin wanneer iemand binnenkomt bij de JIJenIK van Enik, een laagdrempelige manier om Enik te leren kennen via de deelnemers. Samen met een team verzorgen wij de JIJenIK op de woensdag en de vrijdag. Dit doe ik nu ruim twee jaar met veel plezier.

Uitgelicht
'Je bent je diagnose(s) niet!'

Als dit een gesprek bij Enik was, had ik je nu gevraagd: “Wat brengt je naar Enik?” en we zouden een fijn gesprek hebben waarin ik vertel over Enik en wat we te bieden hebben. Ik zou vragen naar je wensen en samen kijken naar wat je zou willen halen of brengen bij Enik.
Nu is dat in een eenzijdig verhaal best lastig. Ervaringen met elkaar delen helpt. Dus ik ga op een andere manier gebruikmaken van mijn ervaringsdeskundigheid en vertel dan mijn ervaringsverhaal.

Even voorstellen

Ik ben dus Claudia Rovers. Ik werk nu een aantal jaar op vrijwillige basis bij Enik en ben onderdeel van de JIJenIK. De JIJenIK is, hopelijk, de meest laagdrempelige manier om kennis te maken met Enik. Ik ben best trots op de JIJenIK. Het begon ooit eens, in een ver verleden, in de oude Artotheek als een inloop. Toen Enik open ging, is de inloop naar Enik verhuisd. Alleen is Enik een school, geen zorginstelling. Om dat zo duidelijk mogelijk te maken, zowel voor deelnemers als ook voor onszelf, wilden we af van termen zoals inloop. Zo is de JIJenIK, let op de woordspeling jij Enik aan elkaar, geboren. En sindsdien is het gegroeid. Van alleen de vrijdag ook naar de woensdagmiddag en hebben we de JIJenIK Plus en de JIJenIK Dialoog ontwikkeld. Ik kan wel zeggen dat ik hier een goed gevoel over heb. En dat voor iemand die een aantal jaar terug nog dacht dat haar leven alleen zou bestaan uit zorgafspraken en haar eigen vier muren.

Balans

Als je mijn lijst met diagnoses erbij pakt, zowel psychisch als lichamelijk, vraag je je af hoe het kan dat ik überhaupt nog rondloop.  Een duidelijk bewijs dat je niet je diagnose(s) bent! Ik krijg nu gelukkig alle hulp die ik nodig heb, ik scheur rond op mijn scootmobiel, krijg thuiszorg, wekelijkse behandelingen bij de fysio en manueel therapeut, begeleiding via het buurtteam en de POH. Alles bij elkaar is het best veel, maar al deze hulp geeft mij het gevoel van onafhankelijkheid. Dat ik bij Enik aan de slag ben, kan alleen als ik me aan mijn zorgafspraken blijf houden. Het was zeker het eerste anderhalf jaar soms moeilijk voor mij om te accepteren. Elke keer dat ik vol enthousiasme me op mijn werk stortte en daarbij mijn zorgafspraken liet verslonzen, kwam ik in de problemen. Soms lichamelijk en soms psychisch. En als het één gaat, kan je er de klok op gelijk zetten, dan gaat het andere ook! Ik probeer me dan ook te houden aan 2 dagen met zorgafspraken en maximaal 3 dagen Enik. Het gaat nog niet altijd vlekkeloos, maar het feit dat zelfs als ik ‘gefaald’ heb ik weer terugkom bij Enik zegt alles over hoe veilig en thuis ik mij voel bij Enik.

Veilige haven

Voor Enik heb ik meerdere re-integratie trajecten gevolgd, allemaal met de uitkomst dat ik weg bleef. Ik stortte in en gaf er dan de brui aan. Ik had wéér gefaald! Bij Enik was falen geen probleem. Niet dat ik het geen probleem vond, maar bij Enik vonden mijn collega’s het geen probleem. Ze hadden immers dezelfde ervaringen. Ze kennen het gevoel van schaamte, het gevoel van depressie en van hypomanie. De gevoelens van zo graag willen en niet kunnen. De strijd met acceptatie, van chaos in je hoofd en het niet hebben van het antwoord. Ze hebben het gevoel zelf ook ervaren. Voor het eerst was ik in een omgeving met alleen maar peers, ervaringsverwanten. Waar peersupport op nummer 1 van belangrijke dingen stond.

(H)echte vrienden

Door de steun van mijn peers, door het delen van hun verhalen, het delen van het ervaringsgevoel, ging ik beetje bij beetje mijn eigen verhaal ook delen. Hiervoor deelde ik een gebeurtenis of ervaring alleen maar als het nuttig was. Delen was voor mij hetzelfde als kwetsbaar zijn. De informatie kon er voor zorgen dat ik ‘gepakt’ werd. Alsof er een schietschijf op mij kwam zodra iemand die informatie had. Ik kon praten als Brugman, maar vertelde weinig over wat ik voelde of vond. Door mijn collega’s bij het JIJenIK team kreeg ik er steeds meer vertrouwen in dat mijn verhaal veilig verteld kon worden. Ik kreeg geen vreemde blikken, ik hoefde niet eens alles hardop te zeggen. Ze begrepen mij met een half woord. Ze werden meer dan collega’s van mij, ze werden (h)echte vrienden!

Zelf ervaren

Enik is voor mij een plek waar ik gezien, gehoord en gewaardeerd word. Iets wat langzaam is gegroeid en eigenlijk nog zeer nieuw voor mij is. De kracht van peersupport kan je niet verteld worden, het is iets wat je zelf moet ervaren om het te begrijpen.

Forum Theater

Naast de JIJenIK ben ik ook bezig met Forum Theater met de groep De Roestige Spijker. Hier bij Enik. Ik heb geprobeerd om nog meer dingen tegelijk te doen, maar zoals ik nu weet, gaat dat niet lukken. Ik hoop in de toekomst ook nog andere dingen bij Enik te kunnen doen, maar dat is voor de toekomst!

Wees welkom!

Nu ben ik heel benieuwd naar jouw verhaal en misschien heb je nog vragen aan mij? Kom dan langs op Enik, bijna iedere woensdag en vrijdag ben ik daar met de rest van het team.
Wil je koffie of thee?

Lees meer over JIJenIK onder de knop Actuele trainingen:
Actuele trainingen