Maryse – doorstromer
Van leven voor anderen naar mezelf laten zien
“Ik heb heel veel geleefd voor anderen en had niet in de gaten wat ik wilde en wie ik zelf was. Hierdoor had ik lang moeite om me echt met anderen te verbinden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me vaak eenzaam heb gevoeld. Het lukt me de laatste jaren steeds beter om contact te maken met anderen, omdat ik geleerd heb om mezelf mee te nemen in het contact.
De eerste keer in therapie, vond ik het lastig te begrijpen hoe ik daar terechtgekomen was. Ik dacht: ‘Ik heb een goede jeugd gehad, ben niks tekortgekomen.’ Maar gaandeweg kwam ik er wel achter dat ik bepaalde patronen had ontwikkeld die nu niet meer zo goed waren voor mij. Er was in ons gezin veel ruzie. Ik had daarin de rol van mediator aangenomen en was voortdurend aan het checken of iedereen nog wel okee was. Zo vergat ik hoe het eigenlijk met mij ging. Er werd altijd heel praktisch met problemen omgegaan; ik heb nooit geleerd om emoties aandacht te geven.
Voorbij hollen
Op school werkte ik hard, was een allemansvriend en paste me aan iedereen aan, net als thuis. Waarschijnlijk hoorde ik bij de nerds maar ik hou niet van labels. We zijn als mens geneigd om te zoeken naar verbanden en overeenkomsten, zodat we dingen kunnen organiseren. Zo ook in de psychiatrie, waar behandelaren toch graag een patiënt in een kader willen plaatsen. Ik kijk liever naar een mens als iemand met een unieke combinatie van kwaliteiten en valkuilen. Daarom ben ik ook zo blij dat ik bij Enik terecht ben gekomen, waar ook op deze manier naar mensen wordt gekeken.
Na de middelbare school ben ik mezelf voorbij gaan hollen. Na een half jaartje gewerkt te hebben, ging ik naar Parijs als au pair. Daar moest ik met vier kleine kinderen doorbuffelen, kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en had ik voortdurend ruzie met mijn vriend. Ik reageerde naar binnen toe, werd steeds vermoeider en depressiever. Bij terugkomst ging ik geneeskunde studeren en deed daarnaast allerlei activiteiten en commissies. Na een paar maanden kon ik niet meer en wilde ik alleen nog maar rust, dat leidde tot mijn eerste zelfmoordpoging. Er volgden jaren van therapie afgewisseld met studie en werk waarin ik eigenlijk aan het overleven ben geweest.
Gelijkwaardig
Na mijn derde mislukte zelfmoordpoging in 2015 kwam langzaam het besef dat ik hier nog iets heb te doen. De depressie bleek een symptoom van persoonlijkheidsproblematiek. Eigenlijk zag ik het helemaal niet zitten om weer in therapie te gaan. Hoezo zou dit wèl helpen? Toch deed ik het, om mijn ouders en vrienden te plezieren. Tegelijkertijd was dit het zinvolste dat ik ooit deed. De afgelopen jaren heb ik mezelf steeds beter leren kennen en ben ik bewust voor mezelf gaan kiezen. Daarbij hoorde het opnieuw instellen van een evenwicht tussen mij en de mensen die dichtbij me staan.
Al voor mijn laatste opname hoorde ik van het concept ervaringsdeskundigheid. En ik wist gelijk, daar wil ik iets mee. In het eindtraject van mijn therapie in 2017 ben ik daarom bij Enik terechtgekomen, omdat je hier de cursus Werken met eigen ervaring kan volgen. Na het afronden van de cursus ging ik retreats en trainingen volgen en werd ik vrijwilliger bij JIJenIK. Ook bij Enik heeft het nog best lang geduurd voordat ik daadwerkelijk mezelf kon laten zien. Ik kreeg gelukkig veel ruimte om los te laten wie ik dacht te willen zijn en mezelf te worden. De gelijkwaardigheid als basis heeft me enorm geholpen bij het terugkrijgen van de eigen regie. Niemand zit in een bepaalde rol die gevoelsmatig boven een ander staat; er is geen afhankelijkheid, er zijn alleen mensen. Dat voelt ook echt zo.
Aangenomen
Na een jaar vrijwilligerswerk gedaan te hebben, ben ik weer voorzichtig begonnen met betaald werk, bij de post. Daarna ben ik aangenomen als ervaringsdeskundige bij het UMC. Nu ben ik in dienst bij Altrecht als ervaringsdeskundige, in dezelfde kliniek waar ik als patiënt opgenomen ben geweest. Daarnaast geef ik herstelwerkgroepen bij Enik. Het is een mooie combinatie. Op deze manier kan ik aan mijn eigen herstel blijven werken en bijdragen aan dat van anderen.”
Foto: Manschot Grafimedia